Chiny to ojczyzna herbaty. W czasach dynastii herbata była częścią życia ludzi wszystkich klas.
Dzięki wymianie kulturowej i gospodarczej z innymi krajami i regionami herbata została poznana za granicą i stała się jednym z  najpopularniejszych napojów.

Według jednej z legend początki herbaty sięgają 2 737 roku p.n.e., w którym mityczny cesarz Shennong przypadkowo zaparzył pierwszy napar z liści herbaty.  Cesarz chiński Shennong (神農) jest także bohaterem mitologii chińskiej. Jego imię oznacza „Boski Rolnik”, gdyż według tradycji nauczył ludzi uprawiać wiele roślin. Miał także zapoczątkować medycynę i handel. Popularna legenda przypisuje mu wynalezienie sztuki parzenia herbaty.

Prawda jest trudna do ustalenia; wiadomo, że herbatę od dawna znali Chińczycy, jednak pierwsze zapiski na jej temat pochodzą dopiero z X wieku p.n.e.

Herbata pierwotnie występowała w południowo-zachodnich Chinach. Zanim stała się zwykłym napojem, była używana jako jeden z wielu składników do zup i leków. Starożytni Chińczycy zaczęli uprawiać i wykorzystywać rośliny herbaty ponad 2000 lat temu, a region Bashu (Sichuan i pobliskie regiony) możemy uznać za region pochodzenia herbaty.

Najwcześniejszą książką o herbacie – i najbardziej znaną dotychczas – jest: Klasyczna Herbata (茶 經) napisana przez Lu Yu (陸羽) w dynastii Tang (618-907). Lu Yu opisał jak były uprawiane i klasyfikowane herbaty, oraz jak powinno się wybierać i gotować herbatę. w Klasycznej Herbacie, która stała się pierwszym przewodnikiem po wszystkich kwestiach związanych z herbatą. Książka podniosła herbatę na nowy poziom sztuki i wywarła ogromny wpływ na to, jak herbata była postrzegana i pijana. Lu Yu został uhonorowany jako „Mędrzec Herbaty” przez późniejsze pokolenia. W Klasyczna Herbata Lu Yu opisuje zestaw naczyń do gotowania i picia herbaty ustanawiając tym samym precedens znaczenia naczyń używanych podczas ceremonii parzenia herbaty.

Okres od 960 do 1279 r. panowania dynastii Song  był złotym wiekiem herbaty. ​​Sztuka parzenia herbaty stała się szczytem wyrafinowania. Formowane pojemniki z herbatą oraz młynki, garnki i miseczki do herbaty były częstymi przedmiotami poezji, kaligrafii i malarstwa. Niektóre przetrwały z tego okresu w muzeach na całym świecie. Zdobienia naczyń pokazują, że oprócz seledynu i bieli produkowano wyroby czarne i przeszklone miski. Miseczki do herbaty i stojaki na miseczki oraz stoiska z miseczkami ceramicznymi i lakierniczymi w różnych szkliwach stały się powszechne.

W zbiorach muzealnych zachował się z czwartego miesiąca 1051 roku  list znanego kaligrafa i uczonego Cai Xiang (蔡襄), który pisał do swego przyjaciela Feng Jinga (馮 京), że w prezencie przywiezie mu ze swej podróży herbatę „Dużego Smoka” i miseczkę do herbaty. W tamtych czasach uważano je za cenne, szczególnie herbata „Dużego Smoka”, która prawdopodobnie została wyprodukowana jako hołd dla dworu cesarskiego. Herbata „Duży Smok” ani „Mały Smok” nie były łatwo dostępne dla zwykłych ludzi.